Opaalkust en Franse Westhoek - 22 mei 2023
Verslag voor medereizigers en thuisblijvers door Patrick, foto's Mieke
Een dag Opaalkust.
Hiervoor moest Patteeuw een bus XL van stal halen om de senioren van LIANTIS te vervoeren. Terug verschenen nieuwe gezichten onder ons en die zijn welgekomen. Zo ook Christophe de chauffeur en begeleider Dominique met fraaie snor.
Het is niet ver, er wordt niet veel bezocht en veel tijd om te eten. “Zo heerlijk rustig…” zong Wim Sonneveld zaliger. We zagen het zitten. Dat kon je horen aan het non-stop gebabbel in en buiten de bus.
Af en toe werd het gekwetter even onderbroken door gedoseerde uitleg van Dominique over programma en omgeving. Opvallend was dat de Opaalkust gekend is van de schoolreis, wat voor ons diep graven is in het geheugen. Nog opvallend is het woord Opaal, dat zowel wit, doorschijnend als veel kleur is.
En inderdaad, het wit van de krijtrotsen, die zich uitstrekken van het continent tot in de UK, de kleuren van de begroeiing in bloei en de lichte doorzichtige nevel boven zee, maakten het plaatje volledig. De nevel vertroebelt dan weer “The White Cliffs of Dover.” Wat wil zeggen, er was niet te veel wind. Een meevaller bij een zon op pensioen die dag.
Confronterend is het plotse hoogteverschil tussen kust en achterland. Dat je op een roetsbaan zit is wat overdreven, maar meermaals slingert de rijweg als een slang door dalen en over hoogten. Fraaie zichten en panorama’s. De sluimerende dorpen verraden een grote drukte in het toeristisch seizoen. Horeca, B&B, vakantiewoningen bij de vleet, maar nu nog grotendeels leeg. Ok voor ons, wij hoeven geen drukte.
Dit oud stukje Vlaanderen kan zijn verleden niet loochenen door zijn plaatsnamen. In Wissant lezen we wit zand, wat er ook is. Cap verwijst dan weer naar het oudnederlandse kaap en nez naar nesa dwz vooruitstekend land in zee. Beide Cap Nez vormen een fraaie baai om te zien. Zowel landinwaarts als de drukte op zee.
Van de zeelucht en het vele kijken, krijg je honger. Hup naar restaurant Le Cap, in Escalles voor wel en niet Fruits de Mers. Tandje bij steken in het gekwebbel, het smekken en vooral het laven van de dorst. Het ging vooruit. Even origineel als de naam van de resto was de afrekening aan tafel. Nog een telraam op het karretje van de patron om helemaal terug te keren in de tijd. Dat vroeg wat organisatie, dat ouderwets betalen.
De rit naar de Cassel verliep in gedempte sfeer. Eten en drinken blijkt toch een vermoeiende bezigheid. Rust was nodig om die getuige heuvel (berg) te beklimmen. Het is de hoogste van de omringende getuige heuvels en had dus een grote strategische waarde.
Even merkwaardig is de (ware) Vlaamse Leeuw aan het stadhuis, naast de drapeau nationale en Europa. Oude Vlaamse straatnamen en het Vlaams Museum geven een boost aan het thuisgevoel. Maar niet voldoende om te blijven. Zelfs niet na een picon.
Een stevige boterham in “Estaminet De Leene” nabij Poperinge was onze laatste daad op de terugweg.
Groetjes en tot een volgende keer
Mieke en Ginette