Friesland - 11 tot 13 september 2022

“Wat zagen we het meest op onze trip, bomen of masten van zeilboten?”

Friesland, waterland, dat weten we. Maar het verrast. Plots rij je naast een kanaal op het niveau van de waterlijn. Geen alledaags zicht voor ons Belgen  die neerkijken op water.

Er zijn zo van die momenten dat je mazzel hebt. En dat hadden we zeker bij onze driedaagse uitstap naar Friesland.

Als we de uitzonderingen buiten beschouwing laten, zijn we op tijd kunnen vertrekken. Een warme herfstmorgen vol nevel en rust was de voorbode van onbezorgd reizen. De man en vrouw vooraan, Aron en Francine, namen de resttwijfel weg. Bij hun introductie  kon je met je ellenbogen aanvoelen dat je met beiden niet over één nacht ijs ging, om bij Friese beeldspraak te blijven. Een TopGun team, vol stuurkunst en uitleg in het Zuidwestvlaams welvoegelijk Nederlands, niet te veel, niet te weinig. Juust van passe met wadde uutleg over gezegden gelik, rieke stinkerd, steenriekke…ol zuks. Maar  ook wat we met de Nederlandse geschiedenis gemeen hebben.

Zon, water en wind zijn drie natuurelementen die veel variatie toelaten. Op onze trip hebben we een bijzondere variante gekregen, een weertype met weinig of geen wind. De koorden van de zeilmasten kletterden niet tegen het metaal, de vlaggen wapperden niet. Dit was geen zeeweer, dit was badenweer. Weer om op het dek te staan van de Ferry naar Texel, zonder je zeebenen. Genieten van het kleurenpalet van zee, lucht en wolken. In De Koog, het Sluis van Texel, krijg je er dan nog de strandtaferelen bij. Niet die van Blankenberge, maar van De Koog en onbewust begin je te neuriën, Meditirané zo blauw, zo blauw 2x. Waarom zocht hij het zo ver?

Studiedidacten kunnen uren slijten in Ecomare, maar het buitengebeuren en de aquaria met de leuke uitleg van de bevallige Ecomare medewerkster stilde voldoende onze honger naar kennis. Wat komt er uit de zee op ons bord? Anderstaligen moesten zich behelpen met de geschreven tekst.

De broodmaaltijd op Texel sloopte meteen de misvatting dat Hollanders krenterig zijn. Dat was niet alleen bij die broodmaaltijd. Waarom koetten wiender van d’Ollanders? Witjet nog?

Na dat beetje Texel, terug naar de platte, voor ons, ver reikende akkers en weiden. De recente regen had duidelijk een groenboost gegeven aan de natuur. Wanneer je de watermassa van het IJsselmeer ziet heb je geen drinkwaterzorgen. Jammer genoeg was het maar een halve prijsrit over de afsluitdijk. De Waddenzee zag je niet en het Vlietermonument was afgesloten.

Geen nood want na de afsluitdijk liggen overal kanalen, sluizen en meren om de hoek die je telkens verrassen met open zichten, boten, pittoreske hoekjes…

Hierin bezochten we vier van de elf locaties van deze legendarische schaatswedstrijd, waar de Hollandse Gekte echt ontploft. Miljoenen supporters in een feeëriek kader want zowel Dokkum, IJlst, Leeuwarden als Hindeloopen zijn gedroomde locaties om je schildersezel te poten. Markant waren de scheve torens. Wie verwacht dat nu van onze nuchtere Nederlanders.

De toerist uithangen is een mooie bezigheid en dat hebben we volop gedaan. Rondkijkend naar die bevallige stadjes, dorpen, tuinen en parken, alles zo mooi en kraaknet. Water in een stad of dorp creëert een meerwaarde. De ene prentkaart na de andere zie je er in realiteit. Maar er wonen en leven, bleek voor velen onder ons toch te vergaand. Is het ons Bourgondisch karakter van vrijheid, blijheid die hier naar boven komt?

De parodies van Robert Long op de burgerlijke calvinistische gemeenschap kan je mooi plaatsen in zo’n dorp.

Het kader waarin er gewandeld werd  was altijd aangenaam door omgeving en prachtig weer. Het afleggen van de bezoeken was voor iedereen haalbaar zodat er geen achterblijvers waren. Maar ook de groep als dusdanig bleek zich goed in zijn vel te voelen. Na de dommelsessie bij het vertrek in de vroege morgen kwam de communicatie op gang. Het tafelen liet geen  gedempt gesprek meer toe, noch in het hotel, noch ergens anders. Kwetteren, lachen, babbelen… Zelfs tijdens de laatste kilometers naar huis was er constant conversatie op de bus.

Rest nog het hotel. Wanneer je reeds van vier uur ’s morgens de hort op bent dan snakt het lichaam van de Vlaming naar droog en nat, vooral nat. Zouden we dat vinden in een Sporthotel dat bovendien zijn Bar en Restaurant sloot tijdens onze aanwezigheid? Na een wat stuurse kennismaking met ons service duo zagen we dat we het kot voor ons alleen hadden, de drankenlijst voldoende uitgebreid was en we geen honger moesten lijden, oef. De hotelinrichting was sober, maar de kamers ruim, gerieflijk en proper. No nonsens, maar ok.