Van der Valk - 13 januari 2025

Doet ons denken, in alle bescheidenheid, aan de seniorenwerking die ook groeit en een geanimeerd programma biedt. Er is zelfs geen plaats meer voor de tafels.

Vandaag was dit met het Kleinkunstkollectief. Het doet ons denken aan de kleine zaaltjes, kleine podia met kleine bezetting, kleine idealen, altijd maar klein, echt Vlaams.

Toch zijn  hieruit grote artiesten en mooie nummers gegroeid die dus nu nog  altijd stand houden.

Het collectief toert al 15 jaar met dit kleinkunstrepertoire en in volle bezetting zijn dat 5 uitvoerders. Dat is niet min. Nu waren dat Lieven, Joachim en Quinten die hun arrangement hierdoor wat moesten aanpassen. In onze ogen waren dat jongeren die de opkomst van de kleinkunst niet hebben meegemaakt zoals wij dit hebben gekend. Maar dit was geen rem op hun beleving. Zij voerden ons mee naar toen met nummers waar wij vroeger naar luisterden met toen rebelse oren, toekomstdromen, hand in hand met je lief in de donkerte van de zaal…

Nostalgie alom, die ontlook bij het nummer “Gelukkig zijn” van de stamvader van de kleinkunst, Miel Cools. Het was stil in de zaal, zoals dat hoorde vroeger. Er werd geluisterd naar de persoon op dat kleine, lage podium. Bij een zijsprong naar het lichte lied met “Ik ben eenzaam zonder jou” van het Vlaamse chansonicoon Will Tura viel de schroom weg en werd er meegezongen om het  met “Boer Bavo” te bevestigen. De kop was er af. En toen we de grens overgingen bij onze Noorderburen was er zelfs handgeklap op het ritme van “Opzij, Opzij…” van Herman Van Veen.

We kregen een beperkt doorslag van die kleinkunstartiesten en velen onder ons bleven wat op hun  honger zitten wat merkbaar was op het einde van de set. Dat kleinkunstwereldje was dan toch niet

zo minimaal. Dus moesten ze er nog twee bisnummers tegen aangooien of de revolte van vroeger kwam terug. Eigenaardig genoeg deden ze dat met twee Franse nummers. Kleinkunst wordt altijd geassocieerd met de Vlaanderen, maar dat is niet helemaal juist. En als je dan een nummer brengt van een monument als Jacques Brel, die met “Le plat pays”, Vlaanderen op de wereldkaart zette, dan is het silence nondedomme. Het was een vertaling, maar ze brachten het poetisch door de contra bas te bespelen met een strijkstok. Een andere ster was Adamo die alleen al door zijn ruime taalkennis respect afdwong, maar evenzeer door zijn gevoelige teksten en ook meezingers zoals “Les filles du bord de mer”, met handgeklap. Een mooie afsluiter.

Na het applaus en bedankingswoord werd het terug ernstig, want Mieke las het jaarprogramma van 2025 voor. Bij het verlaten van de zaal kreeg je het nog eens mee op papier. Ben je het kwijt,  geen paniek, alles kan je terugvinden op home pagina van de website van de LIANTISsenioren.