Roeselare – 18 mei 2022

Verslag voor medereizigers en thuisblijvers door Patrick, foto's Mieke

 

Ja, we zijn terug de baan op.

We mochten twee jaar bijna niet uit ons kot komen. Toch zagen we veel vertrouwde gezichten terug op de parking van Kinepolis. Idem bij de mensen die zich achteraf bij de groep voegden. En dat ze goesting hadden om te gaan stappen was duidelijk. Naar Roeselare!!!

Wel nieuw was de bewindsploeg. Twee dames weg, twee dames in de plaats. Mooi hé. Hoe ze zich zullen profileren en de groep bespelen zien we nog wel, maar de potentie is aanwezig. En leren uit ervaring vraagt wat tijd.

Het moet niet ver zijn om het boeiend te houden, maar met een vlotte prater als John die met een kwinkslag zijn parate kennis etaleert, speel je al een sterke troef uit. In feite moet hij zich niet meer bewijzen voor de meesten onder ons, maar het is een geruststelling dat de 3 daagse uitstap normaal door hem wordt geregisseerd en begeleid.

 

Van mooi weer moet je altijd profiteren, daarom was de korte wandeling voor we de donkerte van Rodenbach opzochten, niet misplaatst. Een ontdekking was de talrijke graffitikunst in de straat, op gebouwen.  En Roeselare heeft zoals andere Vlaamse steden ook een geschiedenis.

 

Rodenbach is een deel van die geschiedenis en alhoewel de plaatselijke gids de uitleg over het brouwproces simpel hield, moest de aandacht toch op scherp staan. De trektocht door de brouwerij was soms wat moeilijk, maar geduld hadden we bij de vleet. Rodenbach is nu toch wel wat meer dan het bier bij dat potje gèrenoars. Zeker als je een grand cru mag drinken en aan tafel mag schuiven in de alom gekende feestzaal van Rodenbach. En hoe gaan we nu onze stoverij klaarmaken, met dubbele trappist of met  Rodenbach? Maar het was lekker, zelfs de veggie schotel. De carnivoren konden wel nog wat stoverij smaken. Onthouden voor volgende keer.

 

 

Van de koele feestzaal naar de hete serres, van extremen gesproken. Dat mensen afhaken is geen bewijs van slecht programma. Ook in groep is er ruimte voor individuele keuzes. Alhoewel het een heel interessant project is heeft John direct een tijdslimiet gesteld. Dat was een goeie zet want we zijn geen tropenmensen. Agrotopia is een tijdscapsule die ons getoond heeft hoe de uitputting van de aarde kan afgeremd worden zonder de wereldhonger te doen stijgen. Je moet het toch eens gezien hebben. Er is nog hoop. Op het einde was er geen Rodenbach, jammer. Dat was er dan wel op het terras van de Arend.

Een kort filmpje over Agrotopia bekijken kan door op onderstaande knop te klikken. Misschien start er eerst kort een reclamefilmpje maar je kan dit overslaan.

 

Voor het vervolg van de stadswandeling, niet verplicht, werd er bijgetankt en bijgepraat. Altijd doen wanneer de motivatie een boost kan gebruiken. Een bijna voltallige groep heeft de stadswandeling afgestapt om vele Roeselaarse ditjes en datjes te horen. Het blijft een meerwaarde wanneer iemand je wijst op aandachtspunten, waar je anders zo voorbij stapt uit onwetendheid.

 

 

We sloten af met 3 westvlaamse pistolets om niet te verhongeren op de terugweg. En dan waren we verzadigd. Wie niet uit de band sprong heeft zijn poenke niet moeten bovenhalen en geen honger en dorst geleden. Voor herhaling vatbaar zeker?

 

Tot een volgende keer